Αυτές τι μέρες παρακολουθούμε άλλη μία “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” να εξελίσσεται μπροστά μας με αφορμή την εξάπλωση του κορονωιού. Απαγόρευση κυκλοφορίας, καραντίνα και διακυβέρνηση μέσα από πρωθυπουργικά διατάγματα.
Η καθημερινή απαξίωση της ζωής κοινωνικών ομάδων (μετανάστα-ριες-ες, ρομά, τοξικοεξαρτημένα-οι-ες) από το κράτος μας δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να “προστατέψει τις ευπαθείς ομάδες.” Μέσα από την στρατιωτική διαχείριση της πανδημίας covid 19 το κράτος επιδιώκει να επιβεβαιώσει τον ρόλο του προστάτη. Όπως κάνει κάθε φορά που επινοεί “εχθρούς” (μετανάστ(ρι)ες-α – αγωνιζόμενους-α-ες-αντίπαλα κράτη) και μας “προστατεύει”.
Το χτύπημα της κοινωνικής συνέυρεσης θα αφήσει πίσω του ένα τοπίο υπονόμευσης της συνάντησης, της αλληλεγγύης και της αντίστασης για τους-ις-α καταπιεσμένες-ους-α. Στους χώρους όπου οι άνθρωποι επικοινωνούν σήμερα κινούνται μόνο σώματα ασφαλείας. Έτσι διαφαίνεται μία τέλεια ευκαιρία για να εντείνει μέτρα ελέγχου, εκμετάλλευσης και εξατομίκευσης χωρίς να υπάρχουν αντιδράσεις.
Οι “καταστάσεις έκτακτης ανάγκης” φαίνεται να είναι ένας νέος τρόπος διακυβέρνησης για τα δημοκρατικά καθεστώτα που δικαιολογεί την έξαρση του μιλιταρισμού & του ελέγχου. Αυτό συνέβει και στην “κρίση” του μεταναστευτικού στον Έβρο και στο Αιγαίο όπου είδαμε την απίστευτη δικαιολόγηση μιας ξεκάθαρα δολοφονικής δράσης των σωμάτων ασφαλείας απέναντι σε ταξιδιώτες που έψαχναν μία καλύτερη ζωή. Το ίδιο παρατηρούμε και σε άλλες “κρίσεις” (οικονομική, “τρομοκρατία”) όπου μέτρα οικονομικής εξαθλίωσης ή κοινωνικού ελέγχου επιβάλλονται ως κανονικότητα.
Κάθε “κρίση” του συστήματος την πληρώνουν συγκεκριμένα σώματα περισσότερο. Φυλακισμένα-οι-ες, μετανάστα-ες-ριες, τοξικοεξαρτημένα-οι-ες, άστεγα-οι-ες. Το στρίμωγμα στα κολαστήρια είτε πρόκειται για φυλακές είτε πρόκειται για κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών είναι μία κανονικότητα είτε με πανδημία είτε χωρίς, ενώ το κάλεσμα για να ”κρατήσουμε αποστάσεις” ή το “μένουμε σπίτι” ακούγεται ανέκδοτο. Στα κέντρα “φιλοξενίας” οι/τα μετανάστ(ρι)ες-α υποχρεώνονται να μείνουν μέσα σε….σκηνές και κοντέινερ. Σε αντίθεση με τον κάθε Σπύρο Παπαδόπουλο που πιθανότα να μείνει μέσα στη βίλα του. Με την απαγόρευση κυκλοφορίας στους άστεγους απαιτείται ουσιαστικά να μην υπάρχουν. Οι πρώτοι άνθρωποι που τους επιβάλλεται καραντίνα και θεωρούνται “υγειονομικές βόμβες” φυσικά είναι όλοι-ες-α οι παραπάνω, την ίδια στιγμή βέβαια που η πανδημία φαίνεται να εξαπλώθηκε στον πλανήτη απο ανώτερες κοινωνικά τάξεις.
Τα κράτη μέσα από τα συστήματα υγείας στην πραγματικότητα απαξιώνουν την φροντίδα και την περίθαλψη. Οι αποκλεισμοί είναι μία πραγματικότητα σε όλα τα είδη συστημάτων υγείας(κρατικά-ιδιωτικά, σοσιαλδημοκρατικά-νεοφιλεύθερα). Και εδώ προκύπτει το ερώτημα, πως περιμένουμε να μας προστατέψουν αυτοί που άλλωτε μας αφήνουν να πεθάνουμε; Γνωρίζουμε πως να αυτοπραστατευτούμε από κάθε ιό και χωρίς το κράτος. Δεν έχουμε ανάγκη από κανενός είδους πατροναρισμό. Δεν αναγνωρίζουμε ποτέ την αναγκαιότητα για απαγορεύσεις και καταστολή.
Το κράτος αρνείται να ρίξει τα προσωπεία που έχει ορίσει για την έμφυλη βία, μετονομάζοντας την σε ενδοοικογενειακή βία, ξεχνά εσκεμμένα, να αναφέρει σε αυτό τον ορισμό, ότι κατά βάση η βία ( ψυχολογική ή σωματική) που υπάρχει είναι συνήθως από αντρικές φιγούρες. Εκεί σύζυγοι και πατέρες, επιβάλλονται στα μη αρρενωπά σώματα, με βιασμούς και κακοποιήσεις, προκειμένου να τα¨συνετίσουν¨.
Αυτές τις “δύσκολες” μέρες της πανδημίας, τα κρατικά σκουπίδια και τα μέσα μαζικής εξαπάτησης , έχουν σαν σλόγκαν <<μείνετε σπίτι>> όμως δεν είναι ένα καταφύγιο για όλα. Ο εγκλεισμός αυτός, φυλακίζει ορισμένα πρόσωπα με τους εξουσιαστές και τους κακοποιητές τους, σε ενα οικογενειακό περιβάλλον που κριτικάρει και τιμωρεί τα σώματα μας, τη σεξουαλικότητα,τις σεξουαλικές προτιμήσεις μας, το ντύσιμο μας και τις επιθυμίες μας.
Με βασικό τους εργαλείο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απολαμβάνοντας τον ντόρο που γίνεται από έναν «όμορφο» τίτλο, φροντίζουν ανελειπώς να ξεπλένουν το όνομα των εξουσιαστών και κακοποιητών , κανονικοποιώντας την έμφυλη βία και δικαιολογώντας την κάθε φορά με μια καινούρια συνθήκη, χθες ήταν η οικονομική κρίση, που δημιουργούσε τριβές και έβγαζε τον κακοποιητή « έξω από τα ρούχα του» , σήμερα είναι η καραμέλα του κορωναΐιου αύριο τι?
Με πρόσχημα την επιδημία του Covid-19 κράτη και αφεντικά μεθόδευσαν την επιβολή-σταθεροποίηση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις, λεηλατούνται οι μισθοί και νομιμοποιούνται χιλιάδες απολύσεις σε συνδυασμό με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα όπου κούριερ κάνουν διπλάσιες παραδόσεις σε σχέση με την προ Covid-19 εποχή, αλλά πληρώνονται με τον ίδιο μισθό. Διαμορφωνεται κλίματος «εθνικής ομοψυχίας» όπου οι εργάτριες/ες καλούνται να βάλουν πλάτη μαζί με τα αφεντικά και να στηρίξουν τα «έκτακτα μέτρα» που παίρνει η κυβέρνηση.
Επιχειρείται η αποστείρωση των ζωνών κίνησής μας. Μας επιβάλλουν να συνηθίσουμε την κατάσταση εγκλεισμού στο σπίτι, να αποδεχτούμε ως αναγκαίο κακό μια καφκική πραγματικότητα την έφτιαξαν για εμάς.
Η τηλεργασία με την πιλοτική σημερινή εφαρμογή της θα φέρει νέες συνθήκες στην εργασία, αφού θα είναι αδύνατο για τις/τα/τους εργαζόμενες/α/ους να εκφράσουν τις διεκδικήσεις τους στο νέο εργασιακό περιβάλλον όπου η ατομικότητα θα υπερτερεί έναντι της συλλογικότητας.
Η γενικευμένη ανεργία στους κλάδους επισιτισμού, τουρισμού, ναυτιλίας, αερομεταφορών και κατασκευαστικού τομέα οδηγεί στην πλήρη υποτίμηση των μισθών αλλά και την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, της εντατικοποίησης και της μαύρης εργασίας,την πλήρη κατάργηση όσων αργιών έχουν απομείνει, ενώ εργαζόμενοι-σκλάβοι θα δουλεύουν 24/7 για μισθούς πείνας.
Όλα αυτά διαμορφώνουν μια δυστοπία όπου η φτώχεια και ο τρόμος μπροστά στην ενδεχόμενη ανεργία οδηγούν τις/τους/τα εργαζόμενες/ους/α στον κανιβαλισμό σε βάρος των συναδέλφων τους, έχοντας την αυταπάτη ότι έτσι θα επιβιώσουν.
Η ταξική αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια ανάμεσα στα καταπιεσμένα υποκείμενα αποτελεί τη μόνη διέξοδο απέναντι στον κανιβαλισμό (βλ. διαγκωνισμούς στα σούπερ μάρκετ για αντισηπτικά) αλλά και τη φιλανθρωπία της κυβέρνησης με τα επιδόματα και των αφεντικών με τις χορηγίες στα νοσοκομεία.
Η επιμονή στις αξίες της αλληλεγγύης και της αντίστασης είναι μόνος δρόμος αμφισβήτησης της κυριαρχίας.